Mijn levensverhaal

Ik was een meisje, ik was nog heel klein.
Mijn ziel was teder, mijn zonden rijn.
Nog zo jong, nog zo kwetsbaar.
Mijn blijheid was nog tastbaar.
Tot die tijd.
Die tijd vol narigheid.
Ik was pas drie, hoe konden mijn ouders dat doen?
Mijn geest verpest, zonder fatsoen.
Mijn ouders gingen scheiden, ik was nog zo klein.
Het gevoel is altijd gebleven, voor altijd die pijn.
Een meisje haar leven was afgenomen.
Mijn moeilijke tijd was eraan gekomen.
Nog zo jong en nu al verpest.
Jaren lang was ik gestrest.

Ik was zes, nog zo jong en mijn leven was al geweest.
Mijn ziel verscheurd, mijn hart bedeesd.
Het was voor mij normaal om ongelukkig te zijn.
Voor mij was veel normaal, veel innerlijke pijn.
Jaren lang last van gehad.
Jaren lang verdrietig en toen was ik het zat.
Ik was het zat al maar te moeten lijden.
Ik wou mezelf van alle zorgen bevrijden.
Bevrijden op een positieve manier.
Ik maakte er geen einde aan, nee, ik bleef hier.
Hier op aarde, maar met een nieuwe start.
Het is me een jaar gelukt, toen werd mijn leven weer hard.
Ik dacht aan de gelukkige tijden.
Ik ging door mijn herinneringen rijden.
Ik zag voor me de foto’s van toen ik nog een zorgeloze peuter was.
En de ondertiteling onder de foto was wat ik las.
“Rebecca’s eerste verjaardag”.
Ik zag mezelf op de foto met mijn lieve lach.

Als klein meisje was ik nog tevreden.
Als klein meisje had ik nog niet geleden.
Daarna was dat anders, mijn leven was omgedraaid.
Een meisje van zeven, die in haar gevoelens graait.
In haar gevoelens om een positieve te vinden.
Dat zich niet over alles moet opwinden.
Maar het duurde een hele lange tijd.
Eer zij een gevoel vond met waardigheid.
Toen zij die eindelijk te pakken had,
Zei zij opgelucht: ‘Vaarwel zwart gat.
Vaarwel rotgevoel en tot nooit meer.’
Mijn optimisme was terug, terug was mijn eer.
Afgelopen was mijn innerlijke gevecht.
Mijn leven en ziel waren weer recht.
Terug en recht op het pad dat ik was ingeslagen.
Weg was de boosheid, maar ik zat nog wel met onbeantwoorde vragen.
‘Waarom is dit gebeurt?
Wie heeft dit goed gekeurd?
Waarom wou niemand mijn mening weten?
Waren ze me helemaal vergeten?
Ik was klein, maar ‘k was niet stom!
Als ze dachten dat ik niks doorhad, dan was dat dom!
Ik was niet zo klein als ze dachten.
Van binnen niet, alleen van buiten moest ik nog even wachten.’

Ik was boos, maar ik kon het laten gaan.
Al bleef het in mijn hoofd voelen als na een orkaan.
Mijn uithoudingsvermogen werd op de proef gesteld.
Ik voelde me maanden beter, maar toen werd ik te veel gekweld.
Jaren lang voelde ik me rot.
Ik weet niet: ‘Waarom ik?’ een bepaling van het lot?
Ik was twaalf en al minstens drie jaar achtereen depressief.
Toen was ik het zat en de witte vlag was wat ik hief.
Ik wou het opgeven, maar kocht een hond.
Die hond heelde elke innerlijke wond.
Ik voelde me blij,
Ik voelde me gelukkig, ik voelde me vrij.
Mijn leven was perfect.
Tot na vijf maanden dat monster weer werd gewekt.
Dat monster van verdoemenis dat me weer bezat.
Dat weer alle macht over me had.
Nu zit ik in een stadium van rouw, rouw om mijn eigen leven.
Dat leven dat ik nu weer terug aan god wil geven.
Het kan me allemaal niks meer schelen.
Als ik maar weg ben, er zijn er nog zo vele.
Er zijn vele wegen die naar Rome leiden, maar meer naar de dood.
De wereld drukt zwaar op mijn schouders, mijn leven als lood.
Lood dat ik nu voor altijd wil laten vallen.
Laten vallen in die ontelbare dodemansdallen.
Dan ben ik er vanaf, dan ben ik alles kwijt.
Dan ben ik voor altijd bevrijdt en nooit krijg ik spijt!