vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Zij.
Het was haar lach
die mij wist te raken
het waren haar ogen
die mijn leven geweldig wisten te maken
Elke keer als ik haar zag
voelde ik me zo goed
ik wou haar omhelzen
maar verzamelde nooit alle moed
Elke keer als ik haar hoorde
werd ik zo rustig van binnen
maar als ik haar niet hoorde
raakte ik buiten zinnen
En nu besef ik
nu durf ik te zeggen
dat ik verliefd op je ben
maar ik moet me erbij neerleggen.
Reacties op ‘Zij.’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!