De grot
Ik open me ogen en kijk om me heen
Het is een donkere grot en ik zit hier helemaal alleen.
Waar ben ik? Waar is iedereen?
Ik raak in paniek en roep om hulp
Maar hoe hard ik ook roep er komt niemand.
Als ik naar boven kijk zie ik wat licht.
Ik zal hier uit moeten komen en probeer naar boven te klimmen.
Het is zwaar om naar boven te klimmen en het doet me overal pijn.
En als het einde in zicht is val ik steeds opnieuw keihard omlaag.
Ik zie het niet meer zitten en denk dat ik hier nooit meer uitkom.
Dan blijf ik maar hier zitten, alleen in het donker.
Maar dan hoor ik vanaf boven, vanuit dat lichtpuntje,
mijn familie, vrienden, mijn grote liefde en het
allerbelangrijkste in mijn leven... Mijn kleine meid.
Ik sta op en ben vastbesloten om naar dat kleine puntje licht te klimmen.
Hoe zwaar en pijnlijk de weg ook is, en hoe vaak ik ook weer naar onder zal donderen.
Ooit kom ik bij dat lichtpuntje en klim ik uit deze grot.
Sterker dan ooit!!
(November 2010)
Ingezonden door
Geplaatst op
13-03-2011
Geef uw waardering
Op basis van 6 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Angst Depressief VerdrietReacties op ‘De grot’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!