Ik voel weer
Als ik mijn ogen dichtdoe en terug ga in de tijd
merk ik tot mijn grote vreugde; mijn verdriet dat ben ik kwijt
De intense pijn van gemis die eens vlijmscherp door mijn ziel sneed
de automatische piloot waarop ik al mijn taken deed
Het gevoel van plotseling overmand zijn door een overweldigende pijn
Niet eten, niet slapen, niks willen, alleen zijn vond ik fijn
Het gevoel van amputatie, vervreemding van mijn eigen persoon
Alleen maar doorgaan omdat het moet, de matheid werd gewoon
Tot ik op een dag de eerste lentezon voelde op mijn gezicht
en voor het eerst de blijdschap ervoer dat ik niet ben gezwicht
in die zwarte donkere dagen toen niets er echt toe deed
maar ongemerkt automatisch steeds een stukje verder reed
op mijn eigen levensweg, nu weer vol liefde en geluk
geloof mij maar, ook al lijkt je hart nu voor altijd stuk
eens komt ook voor jou die zonnestraal, de warme kriebel weer
en als je dat gevoel van leven weer herkent wil je niet anders meer
Het leven is prachtig, mooi en intens,
maar leven met verdriet moet je helaas ook leren als mens
Zonder de diepe dalen vol grauwe somberheid
kenden wij allemaal tenslotte ook geen gelukzaligheid
Reacties op ‘Ik voel weer’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!