Keer op keer

Ik snap mezelf niet meer,
ik denk en pieker keer op keer.

Ben ik je nou al vergeten?
Ik zou het zelf niet meer weten.
Toen het uit was, had mijn leven geen zin.
Ik worstelde met mijn gevoelens binnenin.
Niet praten maar opkroppen,
en al mijn gevoelens verstoppen.

Maar dan vertelt iemand dat hij me leuk vindt,
en zich heel graag met me bindt.
Zoiets krijg ik niet vaak te horen,
en ik geef hem meteen de wind van voren.
Ik antwoord ''ja'' en zweet,
ik hoop dat ik jou zo vergeet.

Hij doet heel lief tegen mij,
en maakt me altijd weer blij.
We knuffelen en zoenen erop los,
en zitten gezellig in het bos.
Maar ik weet niet of ik wel verliefd ben,
omdat ik hem eigenlijk amper ken.

Ik snap mezelf niet meer...
Ik denk en pieker...
Keer op keer.