straks doet het geen pijn meer

Straks doet het geen pijn meer
Ik laat hem begaan
En al verkrampte ik door de zeer
Toch liet ik hem deze weg voor me inslaan.

Straks doet het geen pijn meer
Daarna schreeuwde hij dagenlang
Over mijn ongewilligheid
En hoe alles ook anders kan.

Straks doet het geen pijn meer
Geduwd tegen de muur
Bang doch niet geschrokken
Zelfs rozengeur lijkt zuur

Straks doet het geen pijn meer
Zullen zijn handen niet meer branden
Op de meest bizarre plaatsen
De pijn is voorbij

en toch,
weet ik,
dat ze terug zal komen.