mijn masker

‘’ mijn masker ‘’


Waarom verberg ik altijd en eeuwig mijn diepste gevoel?
Jij weet toch in Mn ogen te lezen wat ik werkelijk zeg en bedoel.
Ik doe zo mijn best om maar niet te laten merken dat ook ik soms ween.
Dat ik mezelf geen raad meer weet, en steeds weer denk waar moet ik heen?
Ik zou graag eens willen weten wat je van me denkt en in mij ziet.
Kijk je in mijn ogen die staren, en zie je dan ver weggestopt mijn verdriet?
Of ben je zo koud en hard, zo intens gemeen met je hart zo kil?
Denk je als ik je iets geef, ook meteen als ieder ander dat ik iets van je wil?
Net als iedereen op de wereld wil ik ook zo graag echte vrienden om me heen.
Maar als ik het soms niet meer zie zitten, dan denk ik vaak ‘’ ik heb er geen ‘’
Opgroeien zonder vader is mij overkomen zonder schuld van mijn kant.
Nog steeds zit een deel van mij gevangen want!
Het laat me niet met rust dat ik niet wordt erkend door de man die ik jaren heb gemist.
Men zegt zo vaak het wordt tijd dat je hem uit je gedachten wist.
Maar dat kan en lukt me niet zomaar ineens van een op andere dag.
En zo graag zou ik willen zeggen ja het is gelukt voorgoed is daar mijn lach!
Ik kan maar niet vergeten dat ik verlaten werd door een dierbare persoon.
Vooral nu heb ik er zoveel moeite mee, nu ik dan eindelijk op mezelf woon.
In gedachten zie ik nog in zijn ogen die blik van afscheid .
Nooit kan ik vergeten het verdriet dat mijn hart in stukken splijt.
Ik draag een masker dik en ondoordringbaar voor de mensen om me heen.
En toch komen er steeds meer mensen op mijn pad die komen er zo ineens doorheen.
Die geef ik dan mijn vertrouwen in de hoop een band met hen op te bouwen.
De band van vriendschap en liefde voor mij zo belangrijk om vast te houwen.
Ik wil niet claimen die vriendschap die ik van hen krijg, de liefde die men schenkt.
Het lijkt wel of men zoveel verschrikkelijke dingen van mij denkt.
Men zegt dat ik niet te vertrouwen ben, dat ik niemand toe laat en ik niet ben wie ik werkelijk ben.
Tegen hen zou ik willen schreeuwen, jij bent het die ik niet volledig ken.
Een dergelijk pijn van binnen die snijdt op de plek die hij achterliet.
Geen vertrouwen krijgen van die mensen doet een dergelijk verdriet.
Als ze mij maar beter leerden kennen, dan zeiden ze die dingen niet meer.
Dan lieten ze mij met rust, dan voelde ik geen verdriet meer.
Geef mij eens een kans op je vertrouwen, een hand om vast te houden in tijden van storm en regen.
Stamp niet op mijn hart besmeurd door pijn,verdriet en doorklieft met een ijzeren degen.
Ook ik heb gevoel dat ik met jullie wil delen, intens maar werkelijk waar.
In de kleinste kamers van mijn hart is het verdriet toch altijd daar.
Laat mij ook eens lachen en delen in jullie smart en verdriet.
Ik wil een ander graag helpen door te luisteren en te steunen vergeet dat alsjeblieft niet.
Niemand weet wat achter mijn masker schuilt.
Een jongen van 30 die van binnen veel te vaak nog om zijn verdriet huilt.
Geef mij een reden om te leven en te lachen, verdring mijn pijn en open de deuren van mijn hart voorgoed.
Dan zal ik jullie vertellen wat jullie liefde en begrip van binnen met mij doet.
Voor de echte vrienden die ik heb,diep in mijn hart en in mijn gedachten!
Dank jullie voor de liefde die ik krijg,dat helpt me door de lange nachten.