Cumulust zo torenhoog

ik neem je in de onweersluchten
je cumulust zo torenhoog
laat zelfs de snelle zwaluw vluchten
angst scheert langs de regenboog

je dondert stemmig lage tonen
bliksemt de problemen weg
de lentebui zal niets verschonen
en hagel hoort niet wat ik zeg

in het tikken op je vinger
krijgt mijn zon de goede kleur
je zag me toen nog als beginner

steeds zoekend naar de fine-fleur
wat ik mij van jou herinner
is je godvergeten onweersgeur