Een vonk magie

je stond te midden van
de bloemen ik zag je opengaan
je bloeide heel kortstondig
een vonk magie raakte me aan

ik liep betoverd naar je toe
je lach omhelsde mij
voelde hoe je handen praten
ze maakten me zo blij

ze pelden lagen van verbittering
streken angst en woede weg
ogen kregen weer de schittering
die je altijd in je woorden legt

we zijn gaan lopen
naar het einde van de tijd
de wereld ging heel lief opzij
voor een sprookje en de eeuwigheid