Echt onkruid vergaat niet

’S Avonds de telefoon gaat.
Wie zal dat zijn, nu nog zo laat?
Ineens loopt hij weg de gang op.
Hij bleef daar zitten, ik hoor zijn stem hardop.

Dan loopt hij naar binnen, met tranen over zijn wangen.
Mijn moeder krijgt de telefoon.
Ik hoor haar praten op een paniekerige toon.

Dan hangt ze op, en verteld ons het verhaal.
Wat ze verteld lijkt wel een andere taal.
Opa in het ziekenhuis, ongeluk gehad.
Is wat ik uit het gesprek opvat.

Mensen worden gebeld, dingen geregeld.
Afspraken gemaakt, woorden bezegelt.
De tijd is om, ze gaan.
Laten ons achter in argwaan.

Eenmaal daar aangekomen,
familie leden gezien, gesproken.
nu is het moment daar, de tijd is aangebroken.

Uren gewacht, minuten verstreken.
Ieder moment sta je op het punt van breken.
Je weet niet wat komen zal, of gebeuren gaat.
Het enigste wat je hoopt is dat hij de volgende minuut haalt.

Bang zit je daar in de kamer, ze weten nog steeds van niks.
Naar gevoel van binnen en de klok tikt.
De tijd verstrijkt, de uren vergaan.
Wachtend op het moment dat de deuren open zullen gaan.

Rare geluiden en bange gezichten.
Wachtzaal vol met mensen, die hopen en bidden.
Wachtend zitten hun daar tot de dokter komt.
Hun mee neemt, en verteld dat alles weer goedkomt.

Mensen lopen naar binnen en naar buiten.
Sommige blij sommige huilen,
Nog steeds vragen hun zich af wat hen overkomen zal.
Al wachtend op de ochtend douw.

De dokter kwam langs, gaf hem 5 %
om te blijven leven.
Dan ineens zakt de wereld onder je weg,
wat zullen we nu beleven.


Hij had al zoveel mee gemaakt.
Maak me nu niet wijs dat hij hierdoor aan zijn einde raakt.

Wij nog steeds wachtend thuis.
Bang wanneer de telefoon gaat.
Hopend op goed nieuws, hopen op een helden daad.

Gelukkig er zit vooruitgang in.
Wij blij, hun blij, er is een begin.
Hij verbetert met de dagen.
Langzaam stelt hij zelfs al vragen.

Ze hebben zelf een ijsje gekocht.
Hij wist precies wat hij wou hebben, hij had de smaakt al uitgezocht.
Hij kon nog geen klok lezen of de krant.
Maar hij wist inmiddels wel waar hij was beland.

Hij was niet geheel nuchter, door de medicijnen.
Wand de beesten liepen over de muren en kozijnen.

Nu weer thuis, hij gaat weer goed.
Hij is zelfs in een Nederlands ziekenhuis,
Waar hij ook nog wel even blijven moet.

Echter waren zij het daar niet helemaal mee eens.
Hij wou weg, hou wou niet in quarantaine.
We waren druk met ze aan het praten maar helpen deed het niet.
We hadden zelfs hulp gehaald uit een ander gebied.

We hadden Ton over laten komen,
Maar voordat hij er was, zat opa al thuis,
Lekker in een bed, in de kamer voor de buis.

We zijn al weer een aantal maanden verder.
Alles gaat goed, hij mag zelfs weer een beetje werken.
Maar daar is hij inmiddels mee gestopt.

Gelukkig gaat alles weer zoals het was.
Iedereen weer een beetje in zijn sas.

Ookal lijd een mens nog zoveel pijn en verdriet, echt onkruid vergaat niet.

Melanie Mulder, 5 juni 2011, 16 jaar