Gestrand tussen gevoel en verstand

Het voelt allemaal zo gek,
Alsof ik elke keer mijn arm naar je uitstrek,
Maar je net niet aan kan raken,
Mijn hele lichaam kan niet anders dan staken.

Mijn hoofd zo overvol met gedachten,
Moet ik voor eeuwig op je wachten.
Wat moet ik doen met mijn gevoel,
Kan niet onder woorden brengen wat ik bedoel.

Ik zou er alles voor doen om je naast me te voelen,
Misschien zou het mijn brandende verlangen wat verkoelen.
Als je bij me kon zijn en ik je zag,
De sprankelende ogen en die mooie lach.

Dat gevoel elke keer als ik je zie,
Ben ik dan de enige bij wie
het hart begint te kloppen in de keel,
Dromen er meer over je, of denk ik te veel.

Hoe kan het dat ik zoveel voel,
Niemand zal begrijpen wat ik precies bedoel.
Mijn hersens kunnen me het al niet vertellen,
Mijn gedachten kunnen niet meer dan me kwellen.

Alleen al de gedachte aan de klank van je naam,
Ik zie je spiegelbeeld langskomen in bijna elk raam.
Ben jij degene waarvan ik zit te dromen,
Of is het een vertekend beeld wat binnen is gekomen.

In mijn gedachten ben je de mooiste persoon die ik ken,
Maar wel een van degenen waarbij ik nooit in de buurt ben.
Kan ik eigenlijk wel zeggen dat ik weet wie je bent,
Ken je gezicht en je manier van bewegen, maar je gedachten blijven onbekend.

Toch zou je moeten voelen dat er iets van spanning tussen ons is,
Dat gevoel van aantrekken, of is dat iets wat alleen ik niet mis.
Voel je eigenlijk wel iets als ik langs je loop en je lacht,
Of is het een reflex, vriendelijkheid, normaal gedrag.

Ik zou je zo graag beter leren kennen,
Voor je naar het eind van de wereld rennen.
Maar zonder aanmoediging, zonder hoop, ontbreekt mij de kracht,
Waardoor ik tot nu toe al tijden wacht.

Kan je het niet van mijn gezicht aflezen,
Een open boek mag het vaak wezen.
Kom ik ergens binnen ben je het eerste wat ik zoek,
Stop niet voor ik je vind, zij het dichtbij of in een hoek.

Toch zal ik het je niet snel laten merken,
Zoek snel vrienden zodat mijn onzekerheid niet zal versterken,
Praat en lach, doe alsof ik je niet zie en loop door,
Achteraf boos, teleurgesteld, weer ging ik er niet voor.

Ik kan je niet bereiken,
Ik voel de dagen, weken verstrijken.
‘k zou je kunnen vertellen wat er speelt in mijn hoofd,
maar straks ontmoet ik weerstand, afkeer, wordt verdoofd.

Zie je me als een wat aparte, soms grappige maar gekke meid,
Die zich meestal met wat woorden en gelach wel red uit de strijd,
Zie je me niet anders als een meisje die je ooit een beetje kende,
Puur uit toeval ontmoet, nu niet meer als een vervaagde bekende.

Of is het je opgevallen hoe sterk ik op je reageer,
Dat als ik je onverwachts tegenkom, ik met een snelle lach weg speer.
Doet het iets met je, vind je de lach fijn,
Of is het voor jou iets om alleen vijf seconden mee bezig te zijn.

Als ik je gedachten binnen kom, werp je me er dan gelijk weer uit,
Ik ben benieuwd op wat voor gevoel ik dan stuit,
Zou het angst zijn, benieuwd heid, spijt of vrolijkheid,
Een gevoel van aantrekking, afkeer, verbazing of boosheid.

Één jongen maar, maar zoveel gevoel,
Misschien begrijp je nu een beetje wat ik bedoel.
Weet niet precies waar in ben aanbeland,
Ben gestrand ergens tussen mijn gevoel en mijn verstand,
Wat ik eigenlijk gewoon wil weten,
Is of jij mij herinnerd.. of je me ziet.. of dat ik je maar moet vergeten..