Verloren dagen

koele wind verwaait haar zilver
en bolt het blauwgeruite schort
ze veegt met blote handen
zwarte aarde in de hoop dat
groen opnieuw geboren wordt

ze kromt haar rug en graaft dieper
trekt brede vorens in het land
plant haar voeten tussen de regels
en poot kleuren in het rulle zand

kijk, ik heb ze allemaal op een rijtje
het is de wereld, de wereld draait door
zegt ze, en even zie ik in haar ogen
weer het licht van wijsheid, groter
dan de dagen die zij verloor