Je haar verwaait

ik steel het rood
van zachte lippen
breek de kleuren
in je blik

je haar
verwaait nu
was voor je komen
zo keurig opgeschikt

je geeft
wat nooit genomen is
het was er wel
je voelde altijd het gemis

we rapen scherven
uit ons leven in een
vol liefde samenzijn
de pijn is terug verwezen

we lijmen niet
en winteren maar door
daar is de nu begonnen zomer
ons veel te kostbaar voor