vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Schaduwen die huilen
ik bleef hangen
aan het prikkeldraad
je eerste zin
in schaduwen die huilen
kan me niet verschuilen
in de woorden die ik las
muren met gebroken glas
vrijheid die in scherven brak
je hebt de boom betast
haar bast weet van verjongen
de kern is nu spijkerhard
herinneringen zijn verdrongen
ramen ogen donker
in het bos fluisteren de bomen
de wachter terug te komen
de barakken zijn nu leeg
Ingezonden door
Geplaatst op
19-07-2011
Geef uw waardering
Op basis van 4 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Oorlog VluchtelingenReacties op ‘Schaduwen die huilen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!