Een vriend in Irak

Toen jij was verdwenen,
als een ster voor de zon.
En jij me liet merken,
dat er een ander leven begon.

Zomaar verdwenen,
geen mens die je ziet.
Maar ik je alleen maar voel,
in mijn hart vol verdriet.

Tranen in stiltes,
die voorbij gaan voor jou.
Altijd blijven stromen,
bij warmte of kou.

Tranen van boosheid,
mis en verdriet.
De hoop je terug te vinden,
ookal is die er misschien niet.

Altijd aan het kijken,
zoekend naar het mooie zicht.
Al is het vinden in deze tunnel,
moeilijk naar dat puntje licht.