Anorexia
Een warme gloed op mijn roze wangen,
ik veeg er rustig overheen.
Mijn hand wordt langzaam nat van de tranen,
het wordt donkerder waar de zon eerst scheen.
Het wordt kil in mijn kamer,
ik loop richting de deur.
Mijn arm duwt hem hard dicht,
in de dagelijkse sleur.
Dan werp ik een blik naar achter,
daar staat hij, groot en lang.
Mijn spiegel, ik keer me om,
god, wat ben ik bang.
Ja hoor, daar is hij weer,
en weer mijn tranen van verdriet.
Het valt gewoon zo op,
het is alleen mijn buik, die je ziet.
Het kan wel zo zijn dat het niet zo is,
maar het voelt zo raar.
Van 39 naar 58 kilogram,
alsjeblieft, zeg me; het is niet waar.
Zeg me dat ik droom,
dat dit niet de waarheid is.
Het is mijn tengere lichaam,
dat ik verschrikkelijk mis.
Ik moest geholpen worden,
het kon niet zo doorgaan.
Maar waar, waar in godsnaam,
komt die dikke, lelijke buik vandaan?!
Reacties op ‘Anorexia’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!