Mijn leven.

Ziet niemand mij dan staan?
Zien ze wel van mijn bestaan?
Heb ik wel een leven?
Of heb ik die aan iemand anders gegeven?
Ik heb soms het gevoel dat niemand mij ziet.
En dan zit ik met al dat verdriet.
Waarom twijfel ik?
Heb ik dan geen schik?
Niemand ziet mijn verdrietige kant.
Maar die zit achter een andere wand.
Die wand gaat best wel vaak open.
Ondanks mijn verdriet blijf ik toch hopen.
Dat niemand mij nooit alleen laat gaan.
En dat ik nooit alleen op de wereld blijft bestaan.
Waarom word ik in een apart hoekje geplaatst?
Ziet niemand mij dan of hebben ze haast?
Ik wil gewoon dat mensen hun ogen open doen.
En niet de hele tijd kijken naar hun schoen.
Kijk dan een keer naar mij.
Heb ik dan nou niemand aan mijn zij?
Waarom kijkt iedereen de andere kant op als ik langs loop?
Maar waar ik nou echt op hoop.
Is dat ze mij aardig gaan vinden.
En niet dat ze me gaan doorverbinden.
Ik wil gewoon dat iedereen mij accepteert om hoe ik ben.
En dat ik hun dan ook goed ken.
Zijn er dan echt geen mensen die van me houwen?
Zijn er dan echt geen mensen waarop ik kan bouwen?
Waarom gaat mijn vrolijke deur nou altijd op slot?
Waarom gaat alles om mij heen nou kapot?
Er is er maar 1 die echt van mij houdt.
En mij ook vertrouwt.
In zijn handen ligt mijn lot.
En die ene persoon dat is god.