Selim

8 jaar geleden viel ik stapel op je
ik was maar een kind
hoe belangrijk was dat
maar jij profiteerde ervan
je gaf me een brief op valentijn
en zei daarin wat ik wou weten
waarschijnlijk was het dan niet genoeg
om mij uit te lachen
omdat je opnieuw begon
mijn spullen afpakte en mij liet beloven dat ik zou vergeten
hoe kon je zoiets van me vragen
je maakte me bang en moedig, verdrietig en gelukkig
en wat dacht je
dat het zou veranderen na een tijd
dan was je goed mis
na zes jaar samen op school gingen we weg
maar daarvoor veranderde niets
en nu, ben ik, zoals de eerste dag waar ik je zag
stapel op je
selim
maakt niet uit wat je doet of zegt
ik hou van je
voor eeuwig en altijd
zelfs ben je zo gemeen
dat je verder gaat
mij valse moed geeft
mij kussen stuurt
heel onschuldig maar niet voor mij
je doet me elke dag sterven
en elke morgen sta ik weer op
levend
en sterf weer
ver van je zijn veranderd niets
ik wil je vergeten
maar hoe hard ik ook probeer
het lukt nooit
selim
selim
je naam is moeilijk uit te spreken
voor mij
ik kan het nauwlijks
ik ga het vergeten
selim
mijn leven vermindert
ik kan niet meer ademhalen
zo hard martel ik mezelf
opnieuw en opnieuw
mensen zeggen dat een gebroken hard niet bestaat
ik geloof ze niet
de mijne is gesprongen