De echte ik.

Toen ik klein was, begreep ik niks van ruzies
Ik dacht dat mijn familie gewoon aan het praten was.
Ik voelde de pijn nog niet.. wat ik nu voel
Ik voelde het verdriet niet, en alle ellende

Opeens opende ik mijn ogen.. en begon de werkelijkheid in te zien.
Mijn leven veranderde, ik kreeg meer problemen..
En ging het verkeerde pad op.
Mensen snappen gewoon niet hoe ik me voel
Van de buitenkant loop ik te stralen
Maar van binnen blijk ik te verdwalen

Lachen doe ik vaak, mensen zeggen dat ik altijd een lach
Op mijn gezicht heb, die lach is fake.. net zo fake als mijn gedrag
Mijn echte ik zit diep verborgen binnen in me.
En komt er nooit uit. Mijn tranen hou ik in me..
Ik heb een gevoel dat ik binnenkort zal overstromen van verdriet
En kapot zal gaan..

mijn masker begint af te brokkelen..
Niemand die het ziet.. ik laat een spoor van verdriet achter.
Maar probeer mijn verdriet niet te laten zien en houd het voor me.
Ik doe alsof ik een perfect leven heb. Dat heb ik niet.
Maar ik zal door gaan tot het einde, ik weet dat het einde dichtbij is
mijn verdriet overwint binnenkort
En de strijd is dan gedaan...