vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Ontluikende mystiek
wat ik creëer
heeft geen handen en voeten meer
zij werden afgeschoten
voor ze konden werken en lopen
het gouden moment
snel neergepend
in gloedvolle woorden
verliest meteen zijn glans
reflecteert nog
eenmaal in verbleken en
laat ons slechts de vage schijn
van hoe het ooit had willen zijn
het is als glas
nog buigzaam transparant
schoonheid in ontluikende mystiek
maar verschervend in de kou van kritiek
wil melker
20/04/2012
www.wilmelkerrafels.deds.nl
Reacties op ‘Ontluikende mystiek’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!