vorige gedicht
vorige gedicht
Je liet me gaan, en je keek toe.
Je deed me pijn,
je liet me gaan,
en kwam opeens weer terug,
Toch liet je me weer vallen,
terug naar waar ik was geweest,
en je keek toe.
Sindsdien is het donker,
want ik kom niet omhoog,
er is niks om op te steunen.
We praten niet meer,
er zijn geen sorry's,
alleen nog maar pijn.
Gesprekken komen vanuit mij,
ondanks mijn boosheid,
want die zet ik opzij.
Er zijn geen reacties,
maar er is zoveel stilte,
die meer zeggen dan ieder woord.
Reacties op ‘Je liet me gaan, en je keek toe.’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!