Het geknakte riet
Het geknakte riet
Ik ging langs’t riet bij zomerdag.
Waar ik geknakte stengels zag,
geslagen, diep gebogen.
Het vlas stond op het akkerland,
Tezaamgebonden met een band,
In zon en wind te drogen.
Ik voelde m’aan dat riet verwant.
‘k Ben tegen stormen niet bestand,
het kan zo angstig wezen…
Toen dacht ik aan een troostend woord,
Waar had ik dat ook weer gehoord,
had ik het eens gelezen?
’t Geknakte riet verbreekt Hij niet,
Hij zal het zwakke sterken.
De vlaspit die daar walmend schijnt,
een flakkerlicht dat stilaan kwijnt,
beschermt hij met Zijn vlerken.
Hij blust niet uit die zwakke pit,
Wat wonder van gena is dit,
Hij zal er altijd wezen.
Om te beschermen dag en nacht
’t geloof dat het van Hem verwacht.
Wat zal ik dan nog vrezen?
Ingezonden door
Geplaatst op
23-06-2012
Over dit gedicht
mijn opa had ooit zo'n gedicht over riet; geknakt doch niet gebroken, de vijand onversaagd, de tirannie ontdoken... (heeft of kent iemand het nog?)
Geef uw waardering
Op basis van 5 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Geknakte ZomerdagReacties op ‘Het geknakte riet’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!