Geen titel, zero, zero, zero uno

Zij stond met de rug naar mij
De harde spaghetti stengels
liet ze langzaam in het kokend water glijden

Mag ik even met je praten
Maar dan helemaal echt
Niets achterwege laten
Gewoon, eerlijk en oprecht

Ze keek langzaam om
en roerde de stengels uit elkaar
Dan ging ze zitten aan de tafel, de armen gekruist

Wat heb jij toch al die jaren
In hemelsnaam in mij gezien
Hoe heb je die tijd verdragen
Zonder mopperen bovendien

Ze, keek omhoog
omdat ik recht stond maar had
nog steeds geen enkel woord gesproken

Ik heb je soms stil zien huilen
Maar ik wist echt niet waarvoor
En in onze kamer ging je schuilen
Nog steeds weet ik niet waardoor

Haar lippen trilde een weinig
Dan kneep ze de mond heel strak dicht
Duidelijk makend dat ze eigenlijk niets wou zeggen

Hoe diep zitten eigenlijk de wonden
Welk wapen heeft ze toegebracht
Kom zeg het mij onomwonden
Maar...zeg het me heel zacht


De ogen gingen dicht
Ze wendde langzaam haar hoofd
Onrustig wiebelde zij op de stoel heen en weer

Waarom heb je nu glazige ogen
Ik zie liever die grote heldere blik
Je houdt je hoofd zo diep gebogen
Straks krijg ik nog werkelijk schrik

Neen, neen, schudde ze maar
Neen, neen, maar niet heel overtuigd
Ze zakte wat en legde haar hoofd op de armen

Een antwoord, dat is wat ik vraag
Heb je spijt van je beslissing
Dat wij samen zijn tot vandaag
Vind je dat dan een vergissing

De tafel weerspiegelde
De tranen waren niet te stoppen
Haar eerste geluid was het diepe diepe snikken

Ik wilde even met je praten
Helemaal echt, geen theater
Maar nu kan ik het beter laten
Want ik ben de slechte prater

Ga zei ze ga, het is genoeg
Morgen kan ik misschien verder spreken
Misschien, als ik alles, maar dan ook alles...