Romeo en juliet

Verboden om bij jou te zijn, is een hel.
Verboden om aan je te denken, kan ik niet, ik denk aan jou elke tel.
De woorden die je tegen mij zegt, doet me pijn.
Want jou'n woorden zeggen diep van binnen, dat we niet bij elkaar kunnen zijn.

Jij bent de gene, die mij het echte leven liet zien.
Jij bent de gene, waarvoor mijn liefde dient.
Telkens als ik je stem hoor, kunnen mijn oren het niet geloven.
Telkens als ik je zie, laat je mijn hart voor even verdoven.

De haat die onze ouders voor elkaar hebben, is niet goed.
Maar ze realiseren niet, wat het met ons doet.
We zouden voor elkaar dood gaan, hier ver weg vandaan, ergens waar we met zijn tweeën kunnen bestaan.
De liefde die nooit mocht bestaan, bestaat toch.
Toen je zeidat je van me hield, ik weet niet waarom, maar ik weet het nog.

De woorden die je zei: Juliet, tot de dood ons scheidt.
Maar nu weet ik het zeker, je hebt van die woorden geen spijt.
Het pad die ons leid, heeft ons naar het einde gebracht.
We hebben gepraat, gestreelt, waar ik naar smacht.

De laatste lach die je me gaf zei: vanaf nu blijven we voor altijd bij elkaar.
we zijn met zijn tweeën, niemand anders, onze angst, dat we niet bij elkaar konden zijn, in nu klaar.



Einde