Hopen

woorden maken me kapot
door woorden voel ik me rot

het gepest houd niet op
het liefst scheld ik sla ik maar in het echt zeg ik alleen "stop"

ik weet niet meer hoe blij zijn voelt
als iemand het erover heeft snap ik niet wat diegene bedoeld

ik kan niet het niet uitleggen, mijn verdriet
alleen dat je het aan mij niet ziet

van binnen schreeuw ik, van binnen huil ik
van binnen voelt het alsof ik stik

ik zoek naar frisse lucht
ik kijk naar boven, zo mooi, ik zucht

wanneer is mijn tijd
wanneer ben ik deze dikke prop van verdriet kwijt.

ik kan er zelf een einde aan maken
maar als ik dan bijna dood ben zou ik in paniek raken

ik kan door rood lopen
of mijn dood kopen

naar een moordenaar
nee dat geloven mensen nooit, dat is raar

het enige wat ik kan doen is hopen
en een leuk leven tegemoet lopen

maar de littekens blijven.
die gevoelens zou ik nooit uit mijn netvlies weg krijgen