vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Herfstkleuren
Er is altijd iets weemoedigs
in het geelbruin van de herfstkleuren
die herinneren aan een verloren jeugd
alsof er tijdens
het vallen van de bladeren
een droeve symfonie klinkt
in het duister van de nacht
dan hoor je weer de boosheid
van ruziënde ouders
en zie je opnieuw een clown
die eenzaam naar je lacht
dan merk je dat je ouder wordt
terwijl er niemand naar jou smacht
je voelt geen troost van woorden
maar in stilte herstelt zich kracht
die, in jezelf verworven
melancholiek, de pijn verzacht.
Reacties op ‘Herfstkleuren’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!