Duisternis

“waarom is het hier zo wazig, zo zwart”
“waar ben ik, waar ga ik heen?”
“Hé een lichtpuntje”

Ik voelde mijn hart bonzen in mijn keel, versnelde mijn pas en liep naar het licht toe. Alles was wazig, ik zag bijna niets alleen het felle licht in de verte. Ik voelde de warme lichtstralen mijn huid en hart verwarmen. Zo euforisch van dit prettige gevoel versnelde ik mijn pas, zonder het zelf te beseffen was ik aan het rennen. Zweet stroomde van mijn gezicht en viel op de grond. Het was zo stil dat ik elke druppel op de grond hoorde vallen “Plets, Plets, Plets” elke stap ik zette galmde door de ruimte terwijl ik rende naar dat felle warme licht. Des te dichter is kwam des te meer dingen ik voelde. Ik voelde vreugde, mijn hart sloeg over, mijn handen trilden, elke vezel in mijn lijf tintelde het was alsof ik op een berg stond en juist ging springen. De adrenaline zoefde door mijn lichaam ik rende niet meer, o nee ik zweefde.

Maar dan ging het licht uit…..
Alles werd weer kil en koud, mijn voorheen versnelde warme hartslag vertraagde werd kil en koud, het bevroos. In plaats van zweven suitke ik in mijn pas tegen de grond. Het enige geluid was niet meer het vallen van mijn zweet of het galmen van mijn pas, maar het was het huilen van mijn hart. Ik was weer alleen in de kille donkere duisternis

“Waar ben ik, waar ga ik heen?”