Pijn herezen

Er staat een meisje aan de waterkant,
Die ik van lang geleden ken.
Toen alles weer goed ging,
En haar gedachte wEer zen.

Ze had een prachtige lach,
Een lach die je deed verwarmen.
Maar die lach is verdwenen.
En tranen maken weer plaats.

De controle die ze had,
Is helemaal verdwenen.
Weer terug getrokken in zichzelf.
Zonder ook maar iets te wenen.

Voor de mensen om haar heen blijft ze lachen,
Om maar niks te laten merken.
Heeft ze het masker weer gepakt,
Zodat ze over haar gevoelens kan zwijgen.

Ze is wEer terug bij het begin,
Waar ze ooit haar strijd begonnen was.
Maar de kracht begint langzaam weg te vloeien,
Haar hartslag klinkt nog op de pas.

Haar ademhaling word zwaarder,
Het is net of ze stikt.
Verdronken in haar eigen tranen,
Op de hemel richt ze haar laatste blik.

Adem haling zwak,
Hartslag gestopt.
Ze ligt met haar ogen open op haar rug,
Haar ademhaling stopt en haar ogn sluiten.

De laatste traan loopt over haar wang,
Met een vage lach op haar gezicht.
Verlost van de pijn,
Die in haar zwicht.

Nu loopt ze aan het strand
Niet wetend waar ze is.
Gooit ze haar rugzak af,
En loopt verder.

Van al haar problemen verlost,
Als ze gestorven is.
Al haar emoties weggestorven,
Loopt naar het licht.

Kijkt niet achterom,
Naar wat het leven haar wegnam.
Loopt rechtvooruit,
Haar nieuwe leven tegemoet.