vorige gedicht
vorige gedicht
Een rij met rozen
In een helder ogenblijk zie ik een rij met rozen.
Ze zijn voor daar boven.
Voor diegene die er niet meer zijn,
gelukkig hebben ze het nu fijn.
We missen onze dierbaren veel,
maar we houden onze mond ; we blijven stil.
Om het optekroppen in ons hart,
waar al het verdriet is gestart.
Waar al de pijn heen is gegaan,
waar we allemaal alleen staan.
Snel maak je de puzzel van die losse stukjes,
met hele plukjes.
Plukjes van gedachten die we niet zien,
Wel.. Ooit misschien.
Reacties op ‘Een rij met rozen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!