vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Onbewogen schimmel
Daar, alleen, in de verte
tussen de hoge bomen staat
het stilstaande witte paard
zo sierlijk onbewogen
de rug wat grauw
ik weet niet of je hebt gelogen
of dat er een waarheid
in het midden lag
stil van kop tot staart
zijn we vaak toch voorgelogen
is ons dit leven overkomen
op weg naar een stilleven
in schilderij terechtgekomen
kwam er onrust in de dromen
waarin we waren opgetogen
zodra we ons geweten wogen
we kwamen telkens veel te laat
en hebben dikwijls overwogen
of het een beeld was of een echt paard
een schimmel met een staart.
Reacties op ‘Onbewogen schimmel ’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!