Ik laat hem maar staan

Elke keer zie ik hem voorbij gaan,
ik denk aan die tijd,
maar dan denk ik " laat hem maar staan"
Want ik ben hem al kwijt.

Hoe was het ookal weer gegaan,
ik heb gezegd 'het gaat niet meer'
Dit zal niet meer gebeuren,
dit is de laatste keer.

Maar denken deed ik elke avond,
alleen al aan het feit dat ik 'm zag.
alleen omdat ik wist, waaraan het lag.
ik had verdriet, ik had pijn.
ik wilde dolgraag bij hem zijn.

elke ruzie sleepte ons in een dieptepunt van de relatie. Het werd alleen maar erger, ik kon niet meer stoppen met houden van, omdat ik hem zie en alleen aan hem denken kan.

elke mooie moment is bij me gebleven,
elk pijnlijk moment is al vergeten,
maar ik kon het hem niet vergeven,
al wist ik wel dat hij het moest weten,
dat ik van hem hield, elke dag nadat het uit ging.

Ik stress-de van alle pijn, van alle problemen die er zijn veroorzaakt, maar ook van al het verdriet dat mij had geraakt, maar zeker omdat ik wist waar wij het samen naar hadden gemaakt.
elke keer het word 'spijt' horen,
was op het slechtste moment,
mijn oren waar alleen maar doorboren,
dat gevoel wat niemand kent.

zonder hem, zonder de liefde,
had ik nooit zo sterk geweest,
zonder hem , zonder die liefde,
was er nooit feest,
zonder jou, was ik nooit hier beland,
maar één ding, het verhaal zet ik aan de kant, omdat het verleden tijd is,
maar ook omdat ik je dan misschien te gauw mis.


laat de liefde maar gaan, dat dacht ik,
maar toen kwam hij terug, wat niet werd verwacht, ik keerde me om, met mijn rug.