Adoptiekind
Lieve nooit gekende ouders,
Soms droom ik snacht dat jullie er zijn,
Al is het voor maar heel even tegen de pijn.
Ik weet niet wie jullie zijn behalve van jullie namen,
Maar ik heb soms wel rode ogen van al het tranen.
Met mijn ouders hier kan ik erover praten, zij begrijpen wat ik soms voel.
Maar toch voelt het soms heel verlaten, als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik zou dolgraag in jullie armen ...willen kruipen ook al is het voor heel even.
Een knuffel van zou ik ontvangen als een zegen.
Ik vraag me ook weleens af denken jullie wel is aan mij,
Konden jullie het mij maar zeggen dan maakte mij dat blij.
Kon ik jullie maar even in mijn armen nemen en uithuilen op jullie schouders,
Want ja jullie zijn tenslotte mijn biologische ouders.
Met een brok in de keel heb ik dit geschreven,
Maar hiermee wil ik laten zien dat ik jullie nooit zal vergeten.
Vol liefs van jullie zoon die jullie zal blijven missen.
Reacties op ‘Adoptiekind’
-
Het gedicht ontroert mij als adoptie ouder. Bij onze drie inmiddels getrouwde kinderen is geen verlangen naar de roots geweest tot nu toe. We hebben zelf altijd gestimuleerd om open over de biologische ouder[s] te spreken met respect. Nu zij zelf al jaren kinderen hebben is er toch niets veranderd.
Willemijna - 14-03-2013 om 12:59
-
Ik vind het heel zielig en heb medelijden en respect voor hem/haar, want ik ben een adoptiekind uit China (12 jaar). En mijn ouders hebben geprobeerd om erachter te komen wie ze zijn. Ik weet hoe het voelt, het voelt alsof je iets mist in je leven.
StaceySE - 26-11-2013 om 19:36