Ik ben... ik ben gewoon mezelf!...

Ik ben breekbaar
als een glas onder iemand gebukt
maar ík draag een duidelijk gebaar
als dat van een doodskop op giftig product

zó teder als de handen van een kleuter
maar net zo schuldig als een dief
die alles altijd weer mispeutert
niemand heeft hem lief

als onze zoldermuren die mijn gezaag aanhoren
probeer ik te luisteren
dan voel ik mezelf niet meer verloren
als ik me aan mensen hun verhalen kan kluisteren

ik ben gevoelig –altijd geweest-
als een kind dat zijn gelijk wil halen
maar ook de twijfel die voor alles vreest
altijd bang voor alles te falen

achter mijn ogen zit een groots verhaal
en toch ben ik net als een rondzwemmende vis
die even breekbaar als zijn glazen bokaal
niet meer probeert, maar gewoon zichzelf is
- maar is dat dan mis?

M♥