Verdriet

Tranen van verdriet,
niemand die ze ziet...
Waarom zijn ze er?
Terwijl ik het niet wil.
Ik huil, heel stil..

Van ellende, die niemand ziet,
Het is immers mijn verdriet?
Mensen die me lieten stikken
en toen alles op mijn mikken..
ook al is het zo gemeen,
het is mijn probleem!

Ik probeer sterk te staan,
maar laat me nu gaan..
en laten merken dat ik bloed
de wond die is achtergebleven..
Kheb geen zin meer om te leven
maar k doe het omdat het moet...

's avonds slecht kunnen slapen
en de volgende dag maar gapen...
ook al voel ik me nog zo boos,
Het is zinloos..
als ik terugdenk aan die tijd,
ben ik de enige die lijdt...

ze willen weten wat er is,
maar ze hebben het echt mis!
ze zijn het niet waard
om te weten dat het pijn doet..
en dat ik nog steeds bloed!
het is zo wel genoeg..

Ik hoop dat het ooit dicht zal gaan,
en dat ik weer sterk kan staan
en over mn wonden heen te leven,
niet wetend waar ze zijn gebleven..
maar zover ben ik niet,
en ik betwijfel of ik ooit zover zal komen!