knuffletje knuffeltje ik weet het niet

Een meisje o zo klein,
Moet leven in een wereld vol van pijn.
Een meisje dat niet durft te vertrouwen,
een meisje dat van niemand durft te houden.

Verdriet,
gekrijs.
Veel pijn,
lijken voor haal heel gewoon te zijn.

Knuffeltje, knuffeltje ik weet het niet

Een leven vol oorlog zo is het leven van dit kind,
Een kelder is waar ze zich bevind.
Ze heeft haar knuffel en haar gedachten,
En zit hier maar gewoon te wachten.
Te wachten op wat komen gaat,
Ze zegt iets tegen haar knuffel maar weet dat die niet terug praat.
Of ik mijn ouders ooit nog terug zie,
Of alleen nog maar in mijn fantasie.
Knuffeltje ik weet het niet,
Ik hoop nu alleen maar dat niemand ons ziet.
Of wij hier veilig zijn,
Ik kijk door een spleetje van het gordijn.
Het enige raam dat hier is,
Ik wil buiten spelen dat is wat ik mis.
Maar mijn geloof zit in de weg,
wat heb ik toch een pech.
Zal het ooit nog goed komen,
Of is dat iets waar we alleen over kunnen dromen.
Knuffeltje ik weet het niet,
Ik heb gewoon zo’n verdriet.
Nooit zal er meer vrede zijn gaat er door mijn hoofd,
Is er een mogelijkheid dat het vuur van haat ooit stooft?
Ik kijk nog steeds door het raam,
Maar over mijn gezicht glijdt nu een traan.
Ik zie voeten,
Van mensen die zouden moeten boeten.
Dat zij mij niet komen halen,
En mij gewoon in mijn gedachten laten dwalen.
Zijn er mensen die om mij geven,
Zijn die ook naar vrijheid aan het streven?

Knuffeltje, knuffeltje ik weet het niet