Onrecht, zo onterecht!

weerloos, hulpeloos
achtergelaten
in lompen als vondeling
bij een haveloos weeshuis
geen liefde, geen warmte
door moeder verlaten
geen enkel bezit
maar bovenal geen thuis

binnengelaten vol verwijt
eenzaam opgroeiend
zonder enig gevoel of benul
van oprechte geborgenheid

een handjevol rijst
in het zand gesmeten
toegesneld en vechtend
met de andere wezen
voor dat minieme beetje eten

na jaren van verwaarlozing
dan eindelijk respijt?
meegenomen door een gezin
een voorzichtig sprankje hoop
op liefde en veiligheid

het vertrek, een nieuw leven
alleen en onbegrepen
in een onbekend land
zouden dan eindelijk alle schepen
achter haar kunnen worden verbrand?

daar aangekomen vervlogen
meteen en abrupt
de mooie hoopvolle dromen
het huis van de hel
de nachtmerrie en pijn
zet zich in 't meervoud voort
in het meest vreselijk oord
waarin zij nu is terechtgekomen

was vechten voor eten
al een beproeving an sich
haar hoop op liefde, vertrouwen
verandert al snel
in gelieg en bedrieg

misbruik, mishandeling
zijn nu de orde van de dag
iedere ochtend
iedere middag
iedere avond...
kon zij het helpen, de gedachte
dat het allemaal aan háár lag!

het leven bedeelde
gedachten verdeelden
als kind al!
dagelijks weg in roes
drank liet haar vergeten
het miserabele leven
dat haar zo nietig werd gegeven

nul vertrouwen in mensen
als volwassene pas gezien
het enige dat zij wenste
is er dan iemand die om mij geeft?
heel misschien?

een oersterk hart
niet kapot te krijgen
vereenzaamd, schuw en angstig
dat wel!
de verdorvenheid en haat
geen grip gekregen
ookal was het leven
voor haar geen zegen

de warmte en zorg voor anderen
blijvend binnenin
een eindeloze zoektocht
naar dat ene...
een klein beetje warmte
en heel misschien...
geen nieuwe start,
maar wel een nieuw begin!

Onrecht, zo onterecht!