Weg gekuste ziel.

Zoals de zon de dag gedach kust. Kust de maan de nieuwe nacht. Zoals de wolken hun tranen laten vloeien. Bloeien de bloemen met al hun pracht.

Zoals een sterveling zijn ogen weer open doet. Word hij gedwongen ze soms weer te sluiten. Zijn ziel verlaat dan zijn lichaam. En begint eideloos te dwalen.

Opzoek naar een plek waar hij thuis hoort. Want in zijn lichaam is hij niet meer thuis. Met ziel en al volgt hij de bloemen. Die open gekust zijn door de lente.

Maar de maan kust de nacht weer gedach, en verwelkomt de zon. Ligt overtreft langzaam de duister en laat kleur weer in. Ondanks nog een lichaam loze ziel, gaat het leven gewoon door. Treuren dat willen we om deze ziel.

Maar veel nut heeft dat niet. want de ziel is al lang weg. Opzoek naar zijn thuis. Op een dag zullen we stoppen met huilen en weer gaan lachen.

Maar tot dan betreuren we het verlies. Die we zelf niet konden voorkomen. Maar treur niet te lang ,want de ziel is niet alleen. Er zijn duizenden zielen die hun weg zoeken.

En dat hoeft niet alleen. Alleen hoef je niet te staan in jouwn verdriet. Want er is altijd iemand die je leed deelt. Al weet je dat nog niet.