Terug.

Terug vanuit een hoekje gekropen.
Ik heb de duisternis weer in mijn armen gesloten.
Een volkomen nieuw leven, waar ik me aan over heb gegeven.

Het duurde even (een lange tijd)
Maar uiteindelijk ben ik weer terug gekomen, vol spijt.

Ik had het dichten nooit achter me moeten laten.
Maar gelukkig ga ik het nu weer opgraven.
Al zit mijn geest nu wat anders in elkaar.
Toch denk ik dat ik weer inspiratie krijg als ik maar lang genoeg naar de maan staar.

Het voelt als jaren geleden dat ik een gedicht scheef.
Mijn leven is nog steeds niet makkelijk, maar beter als eerst.
Dat is ook mijn grootste fear.

Is het nog steeds hetzelfde?
Ben ik nog goed genoeg?
Of doe ik dit alleen omdat ik het mezelf opdroeg?