Noord-Korea...

Karavanen vol mensen
Alleen op weg naar enen plek
Alles kwijt, alles verloren
Het verleden een zwarte vlek

Kleine meisjes onder moeders rok
Lieve jongetjes huilend om hun vader
Moeder turend in de verte
Komt het kamp al nader?

Geen eten, geen drinken
Geen kleed, geen huis
Geen hoop, geen moed
Geen verwachting, geen thuis

Vluchten, vluchten
Maar geen vrijheid
Om hen heen enkel schoten
Verloren veiligheid

Moeder huilt
Het kind ziet de tranen gaan
Ook zij voelt de brok
En kan de schrijnende pijn niet aan

Haar hart in opstand
Waar moet dat heen?
Een klein hoopje ellende
Op een lange straat alleen

Er zijn er meer
Meer die vluchten, die huilen
Meer zonder moed, en hoop
Meer met angst, die moeten schuilen

En waarvoor?
Omdat ze geloofden in een trouwe Heer
Wiens hulp en bijstand
Wijkt nimmermeer!

En toch hier lopen
En toch hier vluchten
Maar Hij leert Zijn kinderen
Biddend tot hem zuchten

En daar is een grot
En daar een vrucht
Niemand wordt beschaamd
Die tot Hem vlucht

Maar toch de vervolging
Om Hem en Zijn volk te tarten
Zij roeien hele dorpen uit
En doorsteken kinder harten

Enkel om een klein geloof
Een geloof in Hem
Maar ondanks alles volgen zij
Des Heeren lieve stem

Zij dragen leed
En sterven
Maar wie Zijn kind mag zijn
Zal ’t Hemels Jeruzalem beërven!