Het Woelige Riviertje

Het stromende water glijdt naar omlaag
verhelderd door de klanken van haar muziek
slijpend over de rots zijn wanden
verenigd met haar natuur

Samenkomen in de plas daar beneden
daarginds, niet ver van hier
stroomt al haar glorie bij elkander
met haar weerspiegelend gelaat

De huilende wind laat het oppervlak woelen
als rimpels op haar gezicht
klotsend tegen de kade
als het voorbijgaan van een schip

Nu zo daar beneden
zo alleen, maar toch ook niet
laat de wind zich snel bedaren
een briesje en meer niet

Geen inspiratie om te eindigen, maar toch
het woelige riviertje…dat is er nog.

J.C.