De witte kat
Een witte kat loopt ineens in mijn huis
Schuw en zonder geluid
Stijf zit ik op de bank
Ik wil haar niet verjagen
Ze kijkt mij zo vredig aan
Ik zou haar willen behagen
Haar wollige vacht aaien
Mijn leven door haar verfraaien
Haar spierwitte vacht
De ogen vol begrip
Het spinnende geluid
Wat uit haar keel ontsnapt
Ik voel alleen nog maar vrede
Vergeten is alles wrede
Ik pik even een traantje weg
Ineens is zij verdwenen
Maar het voelt
Alsof zij door god was gebracht
Om mij troost te geven
In deze eeuwig lijkende nacht
Reacties op ‘De witte kat’
-
wow, heel ontroerend en mooi geschreven liefs, Marill.
Marill - 03-07-2013 om 09:27
-
Mooi :D op je profielpagina schrijf je dat je gedichten niet waargebeurd zijn, of toch niet je eigen verhalen ... Maar dit lijkt zo waargebeurd, ontroerend, met een boodschap (in zekere zin) :) Groetjes Raissa
Gedichtenlady - 03-07-2013 om 19:33
-
bere mooi egt waar
Verwijderde gebruiker - 13-11-2014 om 20:24