vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
De oude bomen
De eik en berk, ze staan er trouw, maar ach ze zijn ontkleed.
Het lijkt wel of ze zeggen gaan, wij dragen wel ons leed,
want als de winter over is, de zomer komt er aan
dan zul je zien hoe mooi we zijn en weer te pronken staan.
We hebben dan een bladerdak, waartussen vogels schuilen,
men schaduw zoekt of troost wanneer men ligt te huilen.
Wij staan er trouw voor mens en dier, dat voelen wij als plicht
en geven als het leven zelf, soms schaduw en soms licht.
Reacties op ‘De oude bomen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!