de kast

het is hier stoffig
ik ben alleen
mijn bonken wordt niet gehoord
ik ben ongehoord
de geur van oude boeken
stoffig, stoffig
die zijn suf gelezen
waar zijn de beloftes
waarom hoor ik nooit meer
''en ze leefde nog lang en gelukkig''
want het enige dat ik wil
is lang en gelukkig
leren jassen, bonte en luchtige
jassen stappelen zich op me
ik krijg geen lucht, kan niet ontsnappen
de kast deur zit op slot
ik nies, ik roep, schreeuw om help
niemand helpt me
ik ben het niet waard
een paar seconden van je tijd
in mijn eentje kan ik nooit
mijn echte wereld bewonderen
want ik zit zo vast
tussen de jassen, alle soorten, in de stof,
alleen
in de kast