Kanker - afscheid

Kanker - afscheid


Wat een stilte in het lokaal.
Iedereen is stil en kijkt zwijgend naar beneden, wij allemaal.
Het nieuws dat ons werd verteld.
We waren er allemaal door uitgeteld.
Niemand had ook maar iets durven zeggen.
De leraar had ook geen behoefte om het uit te leggen.
Hij de leerlingen en iedereen, het nieuws viel ons zwaar.
Onze trouwe klasgenoot, met hem is het klaar.
De ziekte kanker had hem gepakt en niemand had verwacht dat hij het niet zou halen.
Iedereen dacht met hoe hij was en iedere dag weer de strijd aan ging.
Dat hij niet van de pijn verging.
Maar iedereen wist stiekem dat hij zo veel pijn had van binnen.
Op alles wat hem tegen zat wist die wel wat te verzinnen.
Hij zei dat hij gewoon iets anders was dan ons allemaal.
Voor ons was die niet anders dan ons maar toch speciaal.
Dat hij zo sterk bleef.
Hij deed het voor ons, bij ons voelde hij zich safe.
Onze trouwe klasgenoot die er nu niet meer is.
Hij was en blijft voor ons speciaal, voor iedereen een groot gemis.
We zullen hem nooit vergeten.
Hij blijft bij ons voor altijd.
Wat hij had willen zeggen bij het afscheid.
Niemand zal het ooit weten.
Wij zouden ook zoveel nog willen zeggen.
Het kan niet meer, het is te laat, we moeten ons er bij neer leggen.
Wat we zo erg gaan missen is je doorzetting en je stralende lach.
Jij was iemand die de dag leefde van dag tot dag.
Niet wetende dat de laatste was gekomen.
Waarom ben jij van ons ontnomen.
Zoveel nog te vertellen en te zeggen.
We willen je veel geluk toezeggen.
Je zal goed terecht komen.
Jij was onze held en met jou daar boven zal alles goed komen.
We houden van je.