Geef mij maar de nacht

Nee, ik ben niet bang voor de nacht.

Als het gaat schemeren.
Als de warme lichten aangaan.
Als mijn bed me roept.
En ik me opkrul onder het warme dek.

Nee, ik ben niet bang voor het duister.
De stilte omhult me.
Eindelijk rust.
Eindelijk ruimte.
Om te zijn, gewoon.

Als ik waak, 's nachts,
mag ik lezen
lummelen
zomaar wat doedelen
kriebelen, krassen.

De nacht is een ruim blad.

Mij beklemt de straatlantaarn.
Schel verjaagt zij het troostende duister.
En de sterren. Ook weg.
De gordijnen laat ik dicht.

Mij beklemt het ochtendgrauwen.
De dag duurt zo lang.
En ik weet niet
wat ze van me wil
met koude
met boze mensen
met schrale blikken.

Met ruwe woorden
Onverschillig en bleek
Lelijke kleren
En iedereen die wat wil verkopen
Of op de vlucht is.

Nee, ik ben niet bang voor de nacht.

Geef mij maar de nacht.

(na "Ochtendraam", Martinus van der Berg).