thuis...

Ik fiets weer richting huis met een traan op mijn gezicht.
Maar die traan is niet goed zichtbaar door het zonlicht.
Mijn hoofd die lijkt te ontploffen,
maar ik neem geen moeite om te stoppen.
Ik pak mijn stuur stevig vast,
Ik kijk op als ik door een toeterende auto wordt verrast.
Snel fiets ik door,
al helemaal klaar voor het verhoor.
Het verhoor die me thuis staat te wachten.
Door de mensen die me telkens weer uit zullen lachen.
Door de mensen die me thuis niet willen geloven,
ze doen net of ik hun telkens heb voorgelogen.
Volgens hun ben ik een dochter die niet meer spoort,
een dochter die hier niet meer hier thuis hoort.
Volgens mijn ouders zijn ze hun ideale dochter kwijt,
maar ze hebben totaal geen gelijk.
Het ligt eraan hoe je dit bekijkt.
Jaren lang voor ze klaar gestaan,
vele nare herinneringen door hun doorstaan.
Nooit sta ik volgens hun ooit voor een andere klaar,
nooit doe ik ooit nog wat goed.
Dit is iets wat mij verschrikkelijk veel pijn doet.
Ik voel me gevangen in mijn eigen huis.
Mijn huis daar voel ik me echt niet meer thuis.
Thuis daar hoor je jezelf te kunnen zijn,
maar bij mij doet thuis alleen maar pijn.