vergeven

Ik kan niet meer bij mijn vader zijn,
mijn vader die doet mij pijn.
Dit zijn de woorden van een meisje die ik goed ken,
een meisje waarmee ik heel goed bevriend mee ben.
Ze wil weg van dit leven,
ze wil alles op gaan geven.
Ooit op een dag ben ik haar kwijt,
en krijg ik hele erge spijt.
Spijt dat ik haar dan niet genoeg heb geholpen,
en dat ik haar niet van die gedachtes heb afgeholpen.
Ze zit met zichzelf in de knop,
ze gaat met haar vervelende gedachtes op de loop.
Ze wordt vernederd door haar vader,
elke dag zit zij weer huilend in haar kamer.
Dan pakt ze een mes en gaat ze snijden in haar aders.
Haar hele lichaam zit onder de sneeën,
het zijn er echt velen.
Die littekens die ze er aan overhoud houd ze haar hele leven.
Als ik haar echt kwijt raak zal ik mezelf dat nooit vergeven.