Nu niet, nooit niet!

De jaren die voorbij gingen maakte me sterk en tot wie ik nu ben.
Ik weet wie er juist was en wie er voor me waren.
Jij was er niet het enige wat in aan jou te danken heb is een gen.
Maar mijn mening zit ik al 14 in mn hart bewaren.

Nooit was eens iets normaal.
Vaderdag is nooit makkelijk geweest en zal het nooit zijn.
De enige die er was is mama zei was de enige die luisterde naar mijn verhaal.
Je hebt geen idee van wat je hebt aangericht geloof me de schade is niet klein.

De krassen op mijn polsen zullen nooit meer weggaan.
Ze zullen me de rest van mn leven herinneren aan jou woorden en daden.
Je houd je voor de domme na het 3 keer kraaien van de haan.
Ze liggen nog steeds voor me de keuzes en verschillende paden.

Maar welke moet ik nemen?
Vergiffenis, impulsiviteit en verleden?
Waarom moet ik keuzes ik wil geen aandacht claimen?
Of zal ik kiezen voor standvastheid en kijken naar het heden?

Ik heb het te vaak moeten uitleggen en opnieuw moeten vertellen.
Ik kan er niet makkelijk over doen ook al probeer ik het keer op keer.
Ik moet stoppen met aanstellen.
Ik wil het niet vertellen ik wil niet dat mensen zien dat ik me geneer.

Ik wil dat je verdwijnt uit mn leven voorgoed.
Ik wil geen dure cadeau's voor de tijd dat je er niet was.
Die tijd is onbetaalbaar ik wil niet dat je in mn verleden woed.
Ik wil niet weer met mn blote voeten in het glas.

Ik wil me niet blootstellen aan de dingen die zijn gebeurd.
Ik heb je niet nodig, jouw taak is door een ander vervuld.
Als ik naar je kijk zijn mn gedachten besmeurd.
Het is klaar ik had 8 jaar geduld!