verborgen

Je kijkt.
Maar je kunt het niet zien.
Gesloten je ogen durven nog niks te zeggen.
Bang zijn de worden die nu kwetsend voor je liggen.
Je wilt wat zeggen, en in je hoofd schreeuw je het uit
Maar buiten komt het nog zonder geluid.


Dus blijft het maar op hopen.
Hopen dat een ander het spreekt.
Een persoon zonder angsten, en door een masker niet verschikt
Met een ijzerhart. En een tong zo rijk,
Maar die het helaas nog niet kunnen verworden
zo als jij het van binnen begrijpt.


Dus slik je nog eens je worden in.
En kijkt naar dat masker op het gezicht nog onduidelijker,
Maar je denkt het is zo als het is. ‘

Toch verschijnen de angsten van het onbegrip
de pijn om niet genoeg te kunnen zijn voelt net zo kwetsend
als onnodig zijn. Je wilt er zijn en voelt zijn pijn.
Daar achter het masker van vrolijkheid,

Mw.