Stilte...
Dagen lang hoor ik niks anders dan het gegil van de wind.
Het gegil van woede en frustratie van een kind.
Altijd zweeg ze, nooit 1 woord.
Toen kwam de harde wereld die op haar ging jagen en haar heeft uitgemoord.
Dagen en nachten lang zie ik haar huilen terwijl ze slaapt.
De wereld is hard en het waren de mensen om haar heen, ze hebben haar niet opgeraapt.
De gedachten in haar hoofd spoken in mijn huis.
De gedachten en woorden die ze wilde vertellen zitten opgesloten in haar hart, haar kluis.
De zinnen die ze zei maar niet sprak.
De diepe uitspraken van de wereld maakten haar zo zwak.
Het geluidsoverlast moest afgelopen zijn en ze maakte plaats voor innerlijke stilte.
Alles wat wij nu nog zien is zwart, alles wat wij nu nog voelen is een diepe kilte.
Reacties op ‘Stilte... ’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!